Ziekte van Tietze?

Beste,

Ik heb een vraag. Ik heb al een tijdje klachten. Meermaals nu al ben ik uit het niets volledig onderuit gegaan / flauwte / bewustzijnsverlies. Hoewel ik alle keren alleen was en dus niet zeker weet hoe lang deze situatie heeft geduurd, vermoed ik dat ik kort buiten bewustzijn ben geweest. De situaties waren erg verschillend, maar vrijwel altijd tijdens inspanning. Eén keer tijdens het douchen. Alle keren waren er voorafgaand lichte klachten, voornamelijk vermoeidheid, licht in hoofd voelen, misselijkheid en/of pijn op de borst. De eerste keer dat het gebeurde dacht men aan een te lage suikerspiegel oid, dit was achteraf niet meer te achterhalen. De huisarts liet toch meer onderzoek doen middels een ECG en hieruit bleek dat ik een geleidingsstoornis had. Dit is nu enkele jaren geleden.

Vorig jaar eveneens in augustus (in de zomermaanden lijkt er vaak een verergering van klachten) ben ik opnieuw onderuit gegaan na een periode van pijn op de borst. Ik heb 112 gebeld en de ambulancemensen concludeerden een onregelmatige / afwijkende hartslag, op basis van dit ecg namen ze me mee naar de EHH. De arts hier concludeerde bovendien een ruisje en op basis van het totaalbeeld besloot ze me te laten opnemen. Hartmarkers waren gelukkig wel goed. Alles werd verder uitgesloten, glucose was ook niet dermate laag geweest. Verder onderzoek leidde tot niets; de fietstest was niet mogelijk. Ik moest rust houden en ben na een korte observatie in het ziekenhuis weer naar huis gegaan. Mijn hartritme had zich hersteld.

Afgelopen periode heb ik veel last gehad van opnieuw bovenstaande klachten. Pijn op de borst, duizeligheid, misselijkheid en extreme vermoeidheid. Na opnieuw zo;n periode viel ik eergisteren in de middag bijna opnieuw flauw, ik heb dit weten te voorkomen door me vast te grijpen en me voorzichtig op de grond te laten zakken waar ik een tijdje rustig ben blijven liggen. De flauwte ontstond tijdens het lopen, nadat ik me al langere tijd niet goed voelde. Ik heb rust genomen en de klachten gingen uiteindelijk weg, maar de pijn op de borst hield uren aan. De pijn was echter niet heel hevig, dus flauwte vanuit pijn lijkt mij zelf niet erg aannemelijk. Ik zou de pijn een zes geven.

's Avonds laat, na het uitlaten van de honden, namen klachten opnieuw toe. Opnieuw pijn op de borst. Dit hield opnieuw urenlang aan en aangezien ik alleen was besloot ik de HAP te bellen. De arts wilde mij graag zien maar ik wist niet hoe er te komen, was verschrikkelijk moe en besloot maar te gaan slapen. Op dat moment zag ik overal tegenop, ik voelde me uitgeput. De volgende ochtend dacht de huisarts aan de ziekte van Tietze. Er loopt een onderzoek naar reuma, dus dit zou mogelijk kunnen zijn. Bij drukken op de borst voelde ik inderdaad pijn. Bij de vraag of dit dezelfde pijn was als die ik eerder had gevoeld moest ik echter twijfelend 'nee' antwoorden. De pijn kwam na dit drukken niet opnieuw terug en werd ook niet heviger. De huiarts liet voor de zekerheid bloed prikken om schade aan het hart uit te sluiten.

Later die dag, in de middag toen ik weer thuis was en me in eerste instantie al een tijdje wat beter voelde, wilde ik met de honden naar buiten. Echter opnieuw namen de klachten toe tijdens het lopen en spelen met de honden. Opnieuw raakte ik duizelig, misselijk. Er was op dat moment in eerste instantie geen sprake van pijn op de borst. Wel kan ik me herinneren dat ik plots niets meer kon en me buitengewoon slecht voelde. Middenin het veld ben ik op de grond gaan liggen. Hoewel ik vrij zeker wist dat dit geen hyperventilatieaanval oid was (ik heb met jongeren met angst- en paniekklachten gewerkt en weet dus veel over hyperventilatie), voelde ik nu niet de pijn op de borst die ik eerder had gevoeld, dus wat dit dan wel was wist ik ook niet. Ik besloot te kijken of een kommetje van mijn handen maken en hierdoor ademen de situatie zou helpen; het leek echter erger te worden. Ik voelde me nog slechter. Uiteindelijk kwam toen ook de pijn op de borst terug. Ik heb een hele tijd middenin het veld op het gras gelegen, uiteindelijk ging het beter en was ik in staat heel rustig terug naar huis te lopen. Thuis heb ik rust genomen op de bank.

Rust leek de situatie goed te doen. Ik voelde me nog steeds niet mijn normale zelf, maar wel een stuk beter. Ik was op dat moment vooral nog wat misselijk en extreem vermoeid. Uiteindelijk ben ik ook in slaap gevallen op de bank. Ik heb een paar uur geslapen, van ongeveer 20.00u / 20.30 tot rond of na middernacht. Toen werd ik wakker. De honden moesten nog uit. Na het uitlaten van de honden, toen ik de trap naar boven opgelopen was, ging ik onderuit. Ditmaal had ik het niet weten te voorkomen zoals de twee keer daarvoor. Ik ben echt onderuit gegaan en kort buiten bewustzijn geweest. Wat ik me van daarvoor kan herinneren waren vooral de enorme vermoeidheid, licht in het hoofd / zwart voor de ogen en misselijkheid. Toen ik bij kwam lag ik op de grond, terwijl de honden om me heen stond te blaffen. Ik schrok in eerste instantie heel erg kan ik me herinneren. Ik vroeg me af hoe lang ik daar zo had gelegen, wat er was gebeurd, en hoe lang de honden zo hadden staan blaffen. Ik dacht direct aan de overlast voor onze buren; het was al erg laat. In die zin was ik dus wel helder.

Vreemd genoeg leek de schrik de situatie te verbeteren. Ik voelde me hierna direct beter, hoewel er natuurlijk ook het gevoel was; wat was dit? wat moet ik doen? Uiteindelijk toch een ambulance gebeld. Op moment dat de ambulance kwam constateerde men een normale ritmische hartslag en normale kleur. Wel een snelle ademhaling van 20 per minuut. Dat kan heel goed kloppen, want ik voelde me absoluut gespannen en opgelaten, ten eerste omdat het bellen van een ambulance terwijl je alleen bent al erg naar is, ten tweede omdat de honden erg aansloegen, inmiddels middenin de nacht. De ambulance medewerkers concludeerden hyperventilatie en benoemden het als angst of paniekklachten. Ik kan me goed voorstellen dat spanning om de gehele situatie op dat moment inderdaad een rol speelde, echter, wat was er daarvòòr aan de hand?

Het volgende zou ik graag willen weten:
- Hoe aannemelijk is het dat de pijn op mijn borst veroorzaakt werd door de ziekte van Tietze, als druk op de borst wel pijn deed op dat moment, maar het de situatie niet deed verergeren en als pijn op een heel ander moment terug kwam? Gaat de ziekte van Tietze gepaard met misselijkheid, duizelingen /licht in het hoofd en flauwvallen?
- Hoe aannemelijk is het dat alle bovenstaande klachten angst-/paniekklachten waren, als deze verergerden bij (lichte tot middelmatige) inspanning (lopen/ spelen met de honden, trap oplopen) en óók verergerden bij ademen door de handen?
- Hoe aannemelijk was het dat klachten in eerste instantie van het hart kwamen, bijvoorbeeld in de vorm van een ritmestoornis? Past het beeld hierbij? En zo ja, is dit een reëele mogelijkheid indien sprake is van een geleidingsstoornis aan het hart? Is het mogelijk dat zo'n ritmestoornis vanzelf stopt en het hart weer in een normaal ritme komt na een schrikreactie?

Mag ik u vragen waar u zelf aan denkt en wat uw advies zou zijn? Is dit de ziekte van Tietze? Wat moet ik een volgende keer bij deze klachten doen?