Moedeloos en radeloos van urenlang extrasystolen

Zoals velen heb ik afentoe een serie extrasystolen. Ik voel dat altijd direct in mijn borst en mijn nek. Als dertiger (36) heb ik helaas de gewoonte ontwikkeld om af en toe heeeel lang (2 tot 6 uur) constant extrasystolen achter elkaar te hebben.

Gewoonlijk gaat dat zo: Ik leef een paar weken normaal, en dan zomaar een paar dagen urenlang achter elkaar extrasystolen. Ik heb het gevoel dat ze langzaam steeds erger worden. Ik heb lang proberen een patroon (voorspeller) te vinden, maar die lijkt er niet te zijn.

Er zijn 4 soorten. Ik heb ze een kinderachtige kleurencode gegeven om mijn vriendin te kunnen vertellen hoe het gaat, wat van pas komt als het zo slecht gaat dat ik te moe ben om meer dan één lettergreep te praten. Van onschuldig naar zwaar vervelend:

0. Groen. Normaal ritme: X X X X
1. Oranje. Gerommel. Af en toe een paar extrasystolen. Niet ernstig maar vaak wel een vervelende voorspeller voor erger.
2. Rood. Om de drie slagen slaat ie over: X X Xx - X X Xx -
Dit voelt vervelend in de nek en op de borst. Nog te doen, maar vaak één die na een half uur plaats maakt voor een vervelender variant.
3. Twee (rood). Om de twee: X Xx - X Xx -
Dit is irritant, ik heb vaak meteen nergens zin meer in, wordt stil, praat niet meer. Mijn vriendin weet meteen wanneer ik hier last van heb. Ik ga ook harder ademen. Soms het gevoel dat ik te weinig zuurstof krijg. Als ik dit een dagdeel heb, ben ik de hele dag niets waard (moe).
4. Drie (rood). Om elke slag: Xx - Xx - Xx 
Effectief pompt het hart dan met ~30 per minuut. Naar, uitgeschakeld, constant zuchten, angst. Denken dat ik dood ga. De rest van de dag niet vrolijk meer.

Ik heb het hier met mijn cardioloog wel eens over gehad, hoewel ik wellicht wat minder de ernst van mijn zorgen heb onderstreept, en deze gaf aan dat hier eigenlijk niets tegen te doen is: Ten eerste werkt een pacemaker voor dit type stoornis niet goed, en ten tweede is er geen effectieve ablatie mogelijk, omdat de stoornis bij een ablatie aanwezig moet zijn terwijl ik deze maar een paar keer per maand heb, en deze niet op te wekken is zoals bijvoorbeeld een tachicardie.

Is dit correct? Het zou zo fijn zijn als ik ze kon opwekken waardoor eventueel een poging tot ablatie mogelijk is.

Ik ben deze post gaan schrijven omdat ik nu 8 dagen in Azië heb gezeten (nog 16 te gaan), en tot nu toe elke dag 4 tot 8 uur lang achter elkaar deze stoornis heb gehad, waarvan meestal "twee rood" en soms "drie rood". Het idee was een leuke vakantie, maar het is eigenlijk een beetje een hel. Zo moe. Als ik in de spiegel kijk denk ik soms dat dit een droom is. Ik heb geen zin meer. Is dit het einde van mijn hart? Of is het nog steeds "onschuldig"? Het voelt allerminst zo onschuldig als meerdere cardiologen hebben gezegd dat het is.

Is het de temperatuur? Het eten hier? De stres? De jetlag?
Twee jaar geleden was ik in Florida, ook veel tijdzones en erg warm, misschien nog wel warmer. Maar toen had ik nergens last van.

Ik zit een beetje in de put, en heb erg weinig energie om omhoog te kijken.

PS - Hier staat iets uitgebreider mijn voorgeschiedenis, 
https://hart.volgers.org/forum/onderwerp/2871