Hartritmestoornis met mankementen

Hoi allemaal, ik ben 40 jaar en nogal zoekende. Mijn hele leven al hartritmestoornissen wat van een keer in de zoveel tijden naar om de dag is gegaan. Vorig jaar ben ik voor aanvang van een sporttoernooi na 2 dagen lang hartritmestoornissen gestrekt gegaan. Ik ging naar de ehbo omdat ik me niet goed voelde. Op het moment dat ik de man aansprak en hij zag dat het niet goed ging moest ik gelijk blijven. Ik weet er bar weinig meer van. Enkel dat ik in de ambu lag en zo moe was en barstte vd hoofdpijn, had infuus, suiker en zout gekregen. Dit weet ik niet precies meer. In het zhuis een gesprek gehad met een arts maar daar heb ik ook amper wat van meegekregen. Gelukkig was mijn collega erbij. Tests uitgevoerd en ik moest maar contact met eigen huisarts opnemen. Doorverwezen naar cardioloog, en daar tests gedaan. Op zowel ecg bij ehbo als in het zhuis hebben ze een afwijking gevonden in een hartkamer, maar daar konden ze niets aan doen omdat het te klein was. Holter mee gekregen 24 uur (jaren eerder ook al een keer) maar niets gevonden. Het antwoord: leer er maar mee leven. We kunnen niets doen. Inmiddels heb ik na de zwangerschapssuiker, suiker overgehouden. Snachts soms op 2,5 en overdag voor het eten 8,4. Een hoofdpijn van hier tot tokio, laatst 11 dgn achter elkaar. Door de hartritmestoornissen voel ik me geregeld onderuit gaan. Zowel in rust als fysiek. Afgelopenweek een sporttest gehad, ik moest en zou hem halen. Met als gevolg dat ik alleen in de kkeedkamer een half uur op de grond gelegen heb omdat het niet goed ging. Ook heb week een evenement gehad deze week waar ik in no-time hartkloppingen kreeg en het zwart voor mijn ogen werd. Naar muziekconcerten gaan red ik het niet meer. Door de harde muziek krijg ik hartkloppingen en ga ik ook gestrekt. Bloed wezen prikken, de bezinking was na 2x prikken nog hoog. Ook kwam er feiffer bij. Mijn energiepijl is zo goed als leeg. Ik trek het niet meer. Heb een lieve man met 3 kids waaronder een verstandelijk gehandicapt kindje. Ik werk 24 uur ivm kids. Mijn angst is zo groot dat ik weer zo'n aanval krijg, vooral op het werk. Ik schaam me rot en vooral omdat ik zelf heel veel dingen niet weet wat er toen gebeurd was. (Van zeggen dan wel) mijn collega's vroegen vandaag wat ze konden doen als het weer gebeurd. Ik zeg bel maar een ambu als ik niet bij ben. Ik zit met mezelf in de knoop, heb het gevoel dat ik niet serieus genomen word in het zhuis. De cardioloog gaf aan dat ik een keer nog een bloeddruk meter zou kunnen halen voor de hoge bloeddruk. Ik heb het zelf al bijgehouden met een medische bloeddrukmeter. Snachts in ruststand zat ik veelal tussen de 144 tot 182/ 100 tot 120. Een andere collega van me heeft boezemfibrilleren, en medicatie hiervoor. Ik snap het niet meer. Ik moet het maar zonder medicatie doen. Ik trek dit niet. En ik ben ook niet iemand die iets aan de grote klok hangt, vooral omdat ik me ervoor schaam. Als ik een ambu zie breekt het zweet me uit. Tegenwoordig durf ik het te zeggen als het niet goed gaat,.vooral omdat de angst zo groot is geworden. Maar voorheen wilde ik nooit iemand tot last zijn. Ik ben inmiddels gestopt met dansen. Ook hier kreeg ik de hartkloppingen bij en voelde ik me niet goed worden terwijl het niet eens intensief was. Heeft er iemand misschien wat tips, wat als er weer zo'n aanval komt? Ik voel mezelf als een lopende tijdbom. Hoe krijg ik het vertrouwen in mezelf en mijn lijf terug? Hoe kan ik met die angst omgaan? Of zit ik misschien verkeerd.Bedankt alvast, groetjes