Hoi. Ben 43 jaar jong, vrouw. Sinds 2005 hartproblemen (hartritmestoornissen). Aanvankelijk dachten artsen (ook mijn toenmalige cardioloog) dat ik hyperventileerde. Wat uiteindelijk, twaalf jaar later niet zo bleek te zijn. Intussentijd had ik eigenlijk een heel angstig leven omwille van de hartritmestoornissen... Ik voel ze namelijk fel. In 2014 heb ik een andere cardioloog geraadpleegd die me wel serieus nam, een nieuwe EFO uitvoerde en een ablatie voor AVNRT heeft uitgevoerd. Deze was succesvol. En sindsdien heb ik geen last meer gehad van AVNRT. Wel had ik nog andere actieve punten in mijn hart die in januari 2016 uitgeschakeld zijn (LVOT-ablatie). Na deze ablatie kwam er nog een ander actief punt op de proppen. Daarvoor heb ik op 20 oktober weer een abltie ondergaan. Helaas was dit punt in de RVOT niet bereikbaar. Mijn cardioloog heeft op zes andere plaatsen wel gebrand, in de LVOT. In de hoop dat deze punten het andere punt niet meer zouden activeren. Ik ben nu intussen vijf weken verder en de hartritmestoornis (PVC's in elkaar) zijn er nog steeds. Telkens als ik een inspanning doe begint mijn hart vrij chaotisch te kloppen. Er is een verschil met de vorige ablatie. Ik heb zittend nauwelijks nog overslagen maar wel als ik een inspanning doe of als ik in een bepaalde houding lig of zit (bigeminie en chaotische overslagen gedurende een seconde of tien). Maandag aanstaande heb ik een afspraak voor een holtermonitor van 24 uren, de week erna weer een afspraak bij de cardioloog voor een inspanningsproef. Misschien is er nog een punt actief dat kan uitgeschakeld worden ofwel is andere medicatie aangewezen. Ik hoop in ieder geval dat dit opgelost geraakt want wil weer meer kunnen bewegen om verder gewicht te verliezen. Soms voel ik me een beetje (understatement) down omdat dat punt niet bereikbaar is en ik, 12 jaren na datum, nog steeds hinder ondervind. Kan iemand zich herkennen in dit vehaal? Of mij wat moed kan inspreken?
3 REACTIES
Je moet Inloggen om te reageren
J O
F B
W P