Mooi artikel in de Volkskrant.

2 REACTIES

• 

  A d

  6 jaar geleden

  Las het verhaal, my gosss....kreeg tranen in mijn ogen, de herinneringen van mijn eigen hartstilstand, en het wakker worden na 8 dagen slaap-coma, en de vreselijke maanden daarna, met hallucinates, en vertwijfeling kwamen weer boven, en ook bij mij kwam weer de vraag boven, wat is er gebeurt? En waarom, waarom! Ik herken zijn angst, zijn twijfel zijn strijd om het te begrijpen. Ook ik heb daar last van, nu nog steeds. Bij mij was de oorzaak anders, maar de vragen die door je hoofd heen blijven spoken zijn het zelfde. Mijn hartaderen bleken wel schoon te zijn, daar lag het niet aan. Ik stopte met ademen waardoor dus ook mijn hart. Daarvoor was ik al een aantal keren in het ziekenhuis beland, vanwege ernstige longaanvallen. (Astma/copd!) Ook kwamen er opeens heftige hartritmestoornissen in het ziekenhuis, waarvan dacht ik die benauwdheid kwam door mijn longziekte, en grepen pas na uren in, toen ze eindelijk begrepen dat het mijn hart was niet goed meer klopte, en ik kreeg daar na een week een pacemaker voor. ik was door het oog van de naald gekropen zei . Ondanks die pm stopte mijn hart dus..een paar maanden daarna. Ik kan maar niet begrijpen wat er allemaal gebeurde ..... Ook ik heb niets van die stilstand gemerkt, ik weet nog wel dat ik het erg benauwd was op de observatiekamer en zware nare druk in mijn lijf en voelde , en doodmoe was en pijn in de spieren had waardoor ik maar moeilijk kon liggen, omdat je je totaal niet kan ontspn. Ik was nog lang niet bekomen van mijn longaanvallen en de gevolgen ervan, ik was al weken doodmoe en het algehele gevoel van onrust, onpasselijkheid overvielen me de hele dag waardoor zo enorm wanhopig werd en ik wéér in het ziekenhuis belandde, en diezelfde nacht gebeurde het. Ik werd wakker na ruim 8 dagen en ik zat vol slangen en lag met mijn handen vast aan het bed... Kon niet praten en niets doen. Later vertelde mij dat ze mij voor 90% al hadden opgegeven omdat telkens als ze me probeerde wakker te maken, ik begon tegen te ademen. Daar heb ik natuurlijk zelf niets van gemerkt omdat ze dan de medicatie weer opvoerde. Toen de slangen voorzichtig werden verwijdert bleek ik toch weer te kunnen ademen. maar wekenlang daarna had ik last van vreemde beelden voor mijn ogen, die supersnel bewogen, zelfs als ik ze dicht had en die beelden probeerden te ontwijken bleven ze komen. Ik kon niet slapen en zag dingen die ik niet kan navertellen want dan zou mij voor gek verklaren. Ik was heel lang zo slap als een lappenpop, alle kracht was uit mijn lichaam en geest verdwenen. Ik was helemaal alleen, ook toen ik maanden later weer thuis was. Het vreselijke intense gevoel van eenzaamheid en verlatenheid was onuitsprekelijk, en soms voelde ik zelfs een soort heftige paniek en wilde niet meer leven. Ik dwong mezelf ondanks dat ik me zo slap voelde en amper kon staan, weer te gaan schilderen buiten in mijn tuin achter, en weer muziek te gaan maken op mijn piano. Later bleek ik ernstige bloedarmoede te hebben. Ik was het leven echt beu en wilde het liefst weg in de grond kruipen. Tot een jaar later een oude vriend van mij opdook, die niet wist wat ik had doorgemaakt. Ik wist niet dat hij me al die jaren had gemist, en heel veel van me had gehouden en nog steeds hield, daardoor kreeg ik weer moed om door te gaan, en het leven en hem te omarmen. De genegenheid en de liefde die ik had gemist in mijn leven kwam zomaar mijn leven binnengewandeld en hielp mij weer op te staan en verder te gaan. Het klopt dat je innerlijk verandert en groeit na zo'n ervaring en meer waardering krijgt voor de kleine dingen die op je pad komen....

  ---

  0
• 

  H S

  6 jaar geleden

  Een prachtig artikel.

  ---

  0