Twee weken geleden mijn ablatie gehad in Zwolle en heb me voorgenomen mijn ervaringen hier met jullie te delen. Voorafgaand aan de ingreep moest ik mijn medicatie afbouwen (3x daags 80mg Sotalol), daar zag ik eigenlijk meer tegen op dan de ingreep zelf. Ik had gedacht dat ik binnen de korste keren weer een ritmestoornis zou krijgen maar die bleef gelukkig uit. Tot ik me om half acht 's ochtends aan de receptie van het ziekenhuis melde.... pats, daar was ie. Alsof de duvel er mee speelt. Maar goed, wel duidelijk waarom ik er was in ieder geval.
Na bloedprikken en een hartfilmpje naar de afdeling, spulletjes uitpakken en wat kletsen met patienten die die dag naar huis gingen. De gedeelde problematiek schept snel een band merkte ik. Om half elf was ik aan de beurt en werd ik naar de OK gebracht. Je wordt overal goed doorheen gepraat door het personeel, allemaal heel relaxed. Ik ben onder volledige narcose geweest en werd om half twee weer wakker. Nog even op de uitslaapzaal gelegen en toen ben ik terug naar de afdeling gebracht. Ik moest vier uur plat blijven liggen om de wond in de lies te laten dichten.
Dat was niet helemaal gelukt bleek toen ik na vier uur even naar de wc mocht, de wond bloedde nog wat. Een hechtpleistertje er op en weer plat... Wat ik overigens als het meest pijnlijk heb ervaren was het plassen zelf. Doordat er een urine catheter is geplaatst was de plasbuis behoorlijk gevoelig.. (dit neemt elke plasbeurt af en is na 24 uur volledig verdwenen).
Ik mocht een nachtje blijven ter observatie. Ik heb die avond nog een of twee overslagen gevoeld maar verder niets dan een keurig sinus ritme. Die avond direct gestart met anti stolling medicatie. De volgende ochtend rustig ontbijtje, nog een keer bloedafname en een filmpje, ontslaggesprek met de zaalarts en ik mocht weer gaan.
De eerste twee dagen heb ik nog wat lichte pijn gehad op de borst, dit trok vrij snel weg. Wel heb ik na twee weken nog veel lucht in mijn systeem, moet veel boeren. Mogelijk een gevolg van de maagbeschermers die ik nu ook slik, heb die vraag bij de cardioloog liggen. De eerste week zei ik gekscherend dat ik mijn hart"niet meer voelde", een duidelijk verschil met daarvoor. Mijn hart was altijd "aanwezig", veel last van overslagen en ook in het ritme een behoorlijke slagkracht. Nu ben ik veel minder bezig met mijn hart, het valt minder op lijkt het.
De afgelopen dagen heb ik wel weer series van overslagen gevoeld. Rationeel denkend weet ik dat het hart tijd nodig heeft, de littekens zich moeten zetten en dat gedurende die periode het nog onrustig kan zijn. Dit hoeft niets te zeggen over het succes van de ablatie. Emotioneel bespeur ik toch een kleine teleurstelling.. het zal toch niet gewoon weer terug komen...?
Na twee weken dus gematigd optimistisch. Ingreep goed verlopen, geen bijzondere complicaties, de rikketik rustiger dan voorheen. Rustig blijven ademen, pilltejs blijven slikken en we zullen het wel zien de komende tijd. Over een paar weken zal ik nog eens een update geven.
7 REACTIES
Je moet Inloggen om te reageren
M K
F V
P M
F V
F V
T P
F V