Accuut hartinfarct - hoe is dat?

7 REACTIES

• 

  F S

  7 jaar geleden

  We zijn nu een jaar verder. Afgezien van de dagelijkse pillen is mijn conditie weer helemaal terug; beter zelfs dan het jaar voor het infarct. Terugkijkend was het inzakken van de conditie wel een indicatie.Kon ik eerst 3 etages makkelijk met de trap, de maanden voor het infarct was het hijgen na 1 etage. Ik dacht nog "ik moet echt iets aan mijn conditie doen". Nu, een jaar later is 3 a 4 etages met de trap weer geen probleem.Wel wat vaker last van ritmestoornissen, maar die duren meestal maar kort. En ben ik meer gaan sporten? Nee, ik sport niet, nog steeds niet. Maar ik loop en fiets wel vaker.

  ---

  0
• 

  M R

  7 jaar geleden

  Net als heb ik een hartinfarct gehad (april 2014) maar dit nooit zo ervaren.Ik voelde me vooral erg ziek en draaierig, het enige wat wellicht een belletje had moeten doen rinkelen was een drukkende pijn op mijn linker pols.Ik ben die avond wel op de eerste hulp beland maar door een samenloop van omstandigheden is het hartinfarct niet herkend.Uiteraard was mijn conditie verdwenen en hield ik allerlei andere kwalen over waardoor ik in een medisch traject kwam. Het duurde echter nog 2 maanden voordat het hartinfarct werd geconstateerd en nog eens 2 maanden voor de echte ernst van de situatie (alle kransslagaders verstopt) werd vastgelegd. Hierna volgde snel een operatie waarbij er 7 bypasses zijn geplaatst, het herstel duurde me veel te lang aangezien ik een sportieve 40-er ben en sneller had verwacht / gehoopt. Inmiddels ben ik gewend aan mijn nieuwe voeding patroon en medicatie gebruik en sta ik weer actief in het leven.Groet -

  ---

  0
• 

  P N

  8 jaar geleden

  Jullie hebben veel pech gehad! Maar ergens ook nog wat geluk gehad. Ik kan niet navertellen hoe het voelt om een hartinfarct te krijgen, ik kan het me niet meer herinneren. Ruim een week later werd ik wakker uit een kunstmatige coma, lag vastgebonden en geïntubeerd op de IC. Dan gaan anderen je vertellen wat er met jou gebeurd is. Zelf kun je dan niets vragen. Dotteren was niet mogelijk omdat de blokkade op een splitsing van de kransslagaders zat. Met spoed een openhartoperatie om bypasses te maken. Pas 5 weken later mocht ik naar huis. Helaas heeft mijn hart zoveel schade opgelopen, dat ik nu ernstig hartfalen heb. Hiervoor is ook een ICD bij mij geïmplanteerd.Als je bedenkt dat ik toen een gezonde vrouw van 49 jaar was, die niet rookte, matig met alcohol, geen overgewicht, gezonde bloeddruk, geen hoog cholesterol, veel sportte en erg sterk en energiek was, dan heb ik gewoon flinke pech gehad. Ik lees wel met veel interesse jullie ervaringen omdat ik heel graag wil weten hoe het voelt om een hartinfarct te krijgen. Je weet nl. nooit of het niet nog eens gebeurt, en dan wil ik wel voorbereid zijn. Dank dus voor jullie beschreven ervaringen!Met

  ---

  0
• 

  F S

  8 jaar geleden

  Vervolg... de dotter operatieNadat ik was voorzien van een infuus, bloed afgenomen en volgeplakt met electroden, werd ik naar de cardio behandelkamer gebracht. Mijn rechterhand werd met een tape vastgebonden. Een vervelend prikje in mijn pols als plaatselijke verdoving en daarna een prikkelend middeltje in mijn onderarm om de ader te verwijden. Als de dokter de catheter in mijn arm schuift voel ik een raar kriebeltje in mijn arm en mijn oksel. De röntgenbuis scheert rakelings langs mijn gezicht, links, rechts, beetje lager, weer om hoog, enz. Telkens even adem in als ze een opname maken.Meestal is het een pijnloze operatie, totdat... ze de ballonnetjes opblazen, stents zetten, en dergelijke. Dat geeft dezelfde pijn als een infarct, maar dan veel sterker. Man, ik lag compleet te trillen op de tafel van de pijn, en ik deed verwoede pogingen om me desondanks te ontspn. Uiteindelijk hebben ze me toch maar wat pijnstiller gegeven, wat een beetje hielp.Normaal is het binnen 20 a 30 minuten over. Bij mij duurde het 2 en een half uur doordat een stent op een lastige plek moest komen. Gelukkig wist ik dat niet, en ik was trouwens elk benul van tijd kwijt, behalve dat het lang duurde. Gedurende de hele procedure was ik helder, wakker en normaal aanspreekbaar. Toen we om 3 uur 's nachts klaar waren, was mijn vrouw er, ook niet geslapen natuurlijk. De dag die daarna volgde op de hartbewaking was heel lang en druk, met bezoek van onze kinderen die ook geschrokken waren natuurlijk. En die dag had pijnloos moeten zijn, ware het niet dat ze helaas een infarct hadden moeten laten zitten om de grote kransslagader te kunnen redden.

  ---

  0
• 

  C H

  8 jaar geleden

  en pechvogel, Bedankt dat jullie je verhaal op hart.volgers willen delen.Ik wens jullie veel succes met jullie revalidatieperiode en ben benieuwd hoe jullie dit ervaren.

  ---

  0
• 

  F S

  8 jaar geleden

  Zoals gezegd, had ik op 29 sept 2015 een hartinfarct, maar dat wist ik in het begin niet. Een snel groeiende pijn van mijn slokdarm, vast van wat maagzuur of zo, dacht ik. Zakt straks wel weer. Maar nee. Maar geen uitstraling, een beetje tinteling in de pink en ringvinger van mijn linker hand. De pijn in mijn borstbeen liep alleen maar op, alsof ik ermee op de punt van de tafel was gevallen. Huisartsenpost gebeld, en zij dachten aan hyperventilatie. Maar uiteindelijk was de conclusie: hartinfarct.Mijn eerste reactie: nee, niet ik! Maar de ambulance kwam, zonder sirene want het was middernacht en rustig. Heleboel handelingen, pillen, hartfilmpje. Ja duidelijk een hartinfarct, link. Zelf van de trap afgelopen, in pyjama over straat naar de ambulance. Haast had geen zin want de opgeroepen arts was nog niet in het ziekenhuis. Gelaten liet ik het over me heen gaan, nog altijd niet doordrongen van de impact op mezelf en de mensen in mijn omgeving.

  ---

  0
• 

  C L

  8 jaar geleden

  Ik heb in juli dit jaar in het buitenland een hartinfarct gehad. Ik ben 48 jarige vrouw. Onderweg naar onze vakantiebestemming kreeg ik pijn op de borst en in de kaken. . Met sirenes naar t ziekenhuis. Voorste kransslagader zat dicht, stent er in en na 4 dagen het ziekenhuis uit en weer 900 km terug naar huis rijden. Hyperventilatie en paniekaanvallen, ik heb ze onderweg naar huis allemaal gehad. Het is al doodeng om in het buitenland zoiets te krijgen en als je dan zo weer de straat op wordt gezet en je moet nog helemaal naar huis rijden met je gezin is dat niet grappig.Thuis naar het ziekenhuis gegaan en zaten er nog meer verstoppingen, ik zou een bypass moeten maar een week later vonden ze dat het eigenlijk ook wel met stents kon.( Hele week voor niks in de shit gezeten met het idee dat je een bypass moet)dus er moesten weer stents bijgeplaatst worden. Gelukkig ging dat ook weer goed in totaal 4 stents erbij. Daarna bleek de fietstest niet duidelijk waardoor ik een nucleaire scan moest laten maken en toen bleek er weer een zuurstof te kort te zijn. Dus weer voor de 4e keer in nog geen 3 maand tijd hartkatheterisatie gehad. Als de dood dat ze misschien toch maar beter de bypass hadden moeten doen. Maar tijdens hartkatheterisatie bleek er ineens niks aan de hand te zijn.!! Dan ga je weer met gemengde gevoelens naar huis want fietstest en scan zeiden toch iets anders? Dus ze weten je wel onzeker te krijgen. En dat allemaal in nog geen drie maanden. En dan vertel ik er nog niet bij hoeveel er fout is gegaan tijdens onderzoeken, afspraken, verpleging na een dotterbehandeling etc maar ik moet nu verder ik weet nu sinds twee dagen dat alles “goed” is. Durf nog niet eens me blij te zijn want straks komen ze weer met een ander verhaal! . Dan nog al die maag en spierpijn van al die medicatie. Maar nu weer positief worden en door gaan. Ik ga cursus mindfullness volgen en Hartrevalidatie en hopen dat ik dan weer lekker verder kan. Want ik kan nu pas na 3 maanden eindelijk beginnen met revalideren en verwerken.

  ---

  0