aansturen op hartritme of hartfrequentie?

Als 75-jarige lijdt ik al ruim 15 jaar aan boezemfibrilleren. Het blijkt dat ik precies het verloop volg zoals dit is beschreven voor patiënten met deze hartritmestoornis. Aanvankelijk had ik aanvalsgewijze episodes van minuten. Dat werden uren en vervolgens hele dagen. Antiarrhythmica leken wel wat te helpen maar konden het op den duur toch niet bolwerken. Intussen een paar echo onderzoeken(linker ventrikelfunctie) en Holtermonitoring. Verder de nodige cardioversies ondergaan. Tenslotte zware antiarrhythmica die potentieel ernstige bijwerkingen kunnen hebben. Die hielpen inderdaad vrij goed. Langere tijd bleef het sinusritme gehandhaafd. Maar op den duur toch niet meer. Tijd om over te gaan op ablatie. Eerste poging (longvenen isolatie) mislukt. Wellicht hadden we eerder ablatie moeten toepassen. Maar dat is achteraf redeneren.Tweede uitgebreidere ablatie eveneens mislukt. Cardioversies boden geen soelaas meer. Mijn boezemfibrilleren was inmiddels van aanvalsgewijs via persistent, definitief permanent geworden. Er was niets meer aan te doen. Ik moest verder leven met deze hartrtritmestoornis. Ik was er al op voorbereid door het bestuderen van het behandelingsprotocol. Dus ik schrok er niet van. En toen?Nu blijkt dat leven met een hartritmestoornis vrij goed te doen is indien de hartslagfrequentie goed wordt geregeld. In mijn geval met een beta-blocker. Ik ben in een ander evenwicht terecht gekomen, een stabiel evenwicht. Geen angst meer voor flauwvallen dat soms optrad als boezemfibrilleren plotsklaps ophield en weer terug ging naar normaal sinusritme (denk aan angst voor mogelijk ernstig letsel tijdens het vallen). Geen zorgen dus meer of ik wel of niet achter het stuur van de auto zou plaats nemen. Geen zorgen meer over mogelijke uitlokkende triggers (alcohol, koude dranken, koffie, stress). Geen angst voor ernstige bijwerkingen van genoemde antiarrhythmica. Niet meer zo vaak naar de eerste hulp of naar de poli. En ook niet meer bloedprikken bij de trombosedienst.In plaats daarvan de nieuwe orale anticoagulatia (NOAC).Wel heb ik iets moeten inleveren aan fysieke conditie, maar dat is voor een man op leeftijd ook anderszins het geval. Moraal van het verhaal:Je denkt dat als het boezemfibrilleren niet over gaat dat je dan diep in de ellende zit. Dat hoeft, zoals ik het ervaren heb, dus niet het geval te zijn. Ik voel me niet of nauwelijks meer een patiënt. Dus als het met u ook zover komt, dan moge dit stukje wellicht tot troost dienen.